Hartstocht op Wieringen

Hallo lieve lezers!

Hartstocht op Wieringen. Het zou de titel kunnen zijn van zo'n heerlijk zwijmelromannetje waarbij ze elkaar eerst niet zien staan en dan uiteindelijk elkaar vinden en nog heel lang en gelukkig leven.

Maar nee, dat is het dus niet! Hartstocht is de wandeling van de Hartstichting die vandaag gelopen kon worden.

Ik had me er weer keurig voor opgegeven. Opnieuw een Corona-editie wat betekent dat je zelf je startplaats en -tijd mag kiezen.

Samen met mijn oudste dochter, die in Friesland woont, liep ik deze tocht op het voormalige eiland Wieringen (nh). Met haar heb ik ook het Elfstedenpad gelopen en zoals wel vaker wanneer wij afspreken elkaar bij onze startlokatie te treffen, kwamen we ook nu weer gelijktijdig aan.

De start was op het Kerkplein in Hippolytushoef. Er was nog voldoende parkeergelegenheid voor ons ondanks dat er ook een marktje was op zaterdagochtend. 

Op het Kerkplein moesten we eerst paaltje nummer 81 zoeken van het Wandelnetwerk. Nadat we die hadden gevonden liepen we onder een poortje door, over een parkeerterrein en via een aardig groen paadje naar de dijk.

De dijk op en dan rechtsaf, in de richting van Den Oever. Op de dijk viel de wind een beetje tegen; harder dan in Hippolytushoef en koud! Maar we zijn echte hollandse meiden en laten ons niet direct kennen door een beetje kou.

We lopen lekker over de dijk. Veel grindjes, maar het is in elk geval verhard. Het is helder en behalve Den Helder kunnen we ook heel duidelijk Texel zien liggen. We passeren de golfbrekers en het natuurgebied van Vatrop. Hier wemelt het weer van de vogels. Dat na de storm van de afgelopen week het zeewater over de dijk was geslagen was nog duidelijk te zien. Veel schelpen, plassen en zeewier.... Gelukkig hielden we wel droge voeten. Het werd langzaam aan eb waardoor het wad droog kwam te liggen.

Na een kilometer of 6 over dijk te hebben gelopen konden we deze via een trap weer verlaten om richting Oosterland te lopen. We lopen door het dorp, passeren mooie en oude boerderijen en komen dan aan in Stroe.

In Stroe staat een heel mooi en klein kapelletje wat elke dag bezocht kan worden en een kaarsje kan worden gebrand. Een plaats van stilte, rust en bezinning.

Het verhaal gaat dat het eerste kerkje op Stroe al rond het jaar 700 na Christus zou zijn gesticht. Deze (vaak houten) kerkjes werden dan gebouwd op een plek die voor de toenmalige bewoners heilig was. Tot 1878 hebben de mensen op Wieringen hier hun geloof beleden, maar toen werd het kerkje gesloopt door gebrek aan onderhoud.

In 2016 hebben vrijwilligers een nieuw kerkje gebouwd. Waarbij, zoals het tenminste 1000 jaar geweest is, opnieuw een zandstenen varken, heidens Germaans teken van vruchtbaarheid en voorspoed, boven het zijdeurtje is ingemetseld. Misschien daarom de naam 'Heidense Kapel'. 

De kapel is ook onderdeel van een Pelgrimsroute richting Santiago de Compostela. Je kan er een stempel pakken voor in je pelgrimsboekje en de Jacobsschelp is in het altaar gemetseld.

Een tocht voor in de toekomst??

Naast het kapelletje is de Heidense picknickplaats. Hier hadden we even een stop om de van huis meegenomen thee op te drinken.

Daarna vervolgen wij ons pad. Zo koud en guur het in het begin van onze wandeling was, zo lekker is het nu. We hebben de wind min of meer in de rug en het zonnetje breekt door.

Zo lopen we heerlijk door naar het Kerkplein in Hippolytushoef en hebben dan onze missie volbracht!. Wij hebben de Hartstocht gelopen, ditmaal op Wieringen.

Een leuke tocht van net geen 14 km, afwisselend en er was voldoende te zien. En wat voor ons ook heel belangrijk was; het was de hele tocht droog. 

Graag tot mijn volgende wandeltocht en nog een hele fijne dag!

-x-