Grasduinen aan zee…een happy?? hike

Hallo lieve lezers,

Het is vandaag de eerste zondag van februari en er stond weer een tocht van Happy Hike NH  op de planning. Deze tocht kreeg de mooie titel ‘Grasduinen aan zee’ mee. 

Vanwege de storm van de afgelopen week had Marjon, die deze tochten organiseert, in de afgelopen week de weersvoorspellingen goed in de gaten gehouden en pas op zaterdagmiddag kregen we het definitieve vertrekpunt te horen. Dat werd Bergen aan Zee. Maar, vanwege het te verwachten weer ook nog de mogelijkheid om te zeggen dat je liever thuis bleef…

Dat klonk natuurlijk wél heel verleidelijk. Maar nee, ik ga mee! Tenslotte is het strand een mooie oefening voor Terschelling en ik had nog nooit met m’n  regenbroek aan gelopen. Toch heb ik  de afgelopen nacht nog wel een paar keer gedacht, zal ik toch maar thuisblijven… maar nee, kom op! Het leek ook wel of de wind vanmorgen wat minder heftig was en het was zelfs droog toen ik vertrok. Maar halverwege mijn ritje richting Bergen aan Zee begon het wéér te regenen.

We verzamelden op de (gratis) parkeerplaats bij het zeeaquarium in Bergen aan Zee en waren toch nog met z’n vijven. Regenkleding aan en gaan! Vanwege het weer: regen, harde wind en stuivend zand mijn telefoon in de tas zitten en zijn de foto’s niet van mijzelf maar of van het net geplukt of van medewandelaars…

 Eerst naar het Vredeskerkje. Nog nooit gezien en nog nooit van gehoord! Maar het ligt op een hele mooie plek in Bergen. Bij het kerkje een korte uitleg over het ontstaan van Bergen en de kerk. De foto is van internet geplukt.

Door het burgemeestersechtpaar Van Reenen-Völter werd het dorp Bergen aan Zee als een volwaardig dorp ontworpen. Toerisme was belangrijk maar er moesten ook mensen kunnen wonen en leven met alles wat daarvoor nodig was. Daarom dus niet alleen hotels maar ook een school en een kerk.

In 1918 werd het Vredeskerkje gesticht en het zou een kerk voor iedereen moeten zijn en niet voor een specifieke geloofsovertuiging. Op 9 februari 1918, het laatste jaar van WO II, werd de eerste steen gelegd en al op 28 juli 1918 kon de kerk worden ingewijd. 

Tegenwoordig wordt de kerk nog gebruikt voor huwelijksvoltrekkingen, uitvaarten maar ook voor culturele doeleinden.

Van het Vredeskerkje naar het Parnassia-park. Dit park ligt verscholen in een duinpan en is in 1914 aangelegd. Er groeien en bloeien meer dan 200 verschillende soorten planten maar vandaag was het een kale, natte boel! 

Vanaf hier de duinen in. We volgden de paaltjes en dit stuk van de route had ik vorig jaar bij mijn allereerste Happy Hike ook gelopen. Dwars door de duinen. Het was er prachtig. Zo jammer dat het dan stormt en regent want het is echt een heel mooi stuk natuur waar je je ogen uitkijkt!

Via de duinen bereiken we Egmond aan Zee. Hier even een korte pauze onder een afdakje en enigszins uit de wind om onze meegenomen bammetjes op te eten. Terwijl we dit doen begint het verschrikkelijk te regenen en hard te stormen. De vraag is nu, wat gaan we doen?? Dezelfde weg terug of toch over het strand. We besluiten om aan de overkant een restaurant in te gaan en dat onder het genot van warme koffie, thee of chocolademelk te gaan bepalen wat we gaan doen met onze terugtocht. 

Terwijl wij onze consumptie nuttigen lijkt het wel wat droger te worden en minder hard te waaien. We kiezen voor de kortste weg, over het strand. Maar houden de optie van de duinen nog even open. Want, hoe is het strand? Het is vloed, lopen we over het losse zand of is het wel te doen en hoe zit het met de wind??

Als snel blijkt dat het strand een prima optie is. We hebben hard zand om overheen te lopen en de wind is nog steeds west. De zee is woest en onstuimig.  Door storm Corrie van vorige week zijn hele stukken duin weggeslagen.  Halverwege treffen we een zeehondje tegen de duinrand. Het diertje lijkt gewond en ligt heel zielig te bibberen. 

 Marjon besluit om de dierenambulance te bellen.  We bleven er maar niet op wachten en lopen verder. Het wordt droger en zelfs de wind lijkt weer wat minder en dan zijn we ineens weer bij de strandopgang bij het zeeaquarium met toch bijna 12,5 kilometer in de benen. We praten nog even na over deze tocht. Deze staat in elk geval in ons geheugen gegrift! 

En ja, thuisblijvers hebben altijd ongelijk! Het gaf een ongelofelijke kick om deze krachten van de natuur te trotseren! Yes, we did it!

Over twee weken is er weer een Happy Hike. misschien tref je me dan weer. Voor nu bedankt voor het lezen!

Tot gauw

-x- Annet