The day after…
Tja, het is vandaag the day after… After de Fjoertoer op Terschelling. Dit weekend was ik samen met mijn oudste dochter één van de vele deelnemers en maakten we er een lekker weekend Terschelling van!
Zaterdag overdag hadden we de gelegenheid om onze stempelkaart met goody bag op te halen onder de Brandaris. Er heerste een gezellige drukte, het zonnetje scheen uitbundig en de lucht was strak blauw!
Nadat we onze tasjes hadden opgehaald hadden we nog de hele dag voor ons. Wij zaten namelijk in de 13e en tevens laatste startgroep en mochten we om 20.10 uur vertrekken.
Vanaf ons appartement in West konden we met een (gratis) pendeldienst naar Midsland. De startlocatie van deze 14e Fjoertoer op Terschelling.
Nou was het de hele dag heel mooi en zonnig weer geweest met een strak blauwe lucht maar toen wij s’avonds vertrokken was het mistig, miezerig en er stond een hele koude noorden wind.
Maar eindelijk konden we van start! Waren we de gezelligheid en support van de locals gewend in Egmond, hier was niets van dat alles!
We liepen van Midsland richting het strand. Het was echt heel erg donker en onverharde laden. We waren blij met de lampjes op onze petjes.
Pas aan het strand toffen we de eerste “vuren”.
Daarna volgde er een heel stuk over het strand. Het was soms een hard strand maar ook vaak met zandduinen waar we overheen moesten. Je snapt natuurlijk dat onze schoenen en sokken vol zaten met Terschellings zand.
Bij paal 8 verlieten we het strand en begon de klim naar boven. Als je nog geen last van je knieën had, dan kreeg je het hier wel en als je het nog koud had dan had je daar bij aankomst boven bij de stempelpost beslist geen last meer van!
Met zand in onze schoenen vervolgen wij de route. Verharde en onverharde paden wisselden elkaar af en soms liepen we door het bos en dan weer door stukken duingebied. Blij met onze lampjes en blij met de lampionnetjes langs de weg!
Zo kwamen we steeds dichter bij de Brandaris waar de finish was. Het werd ook steeds minder mistig en dat gemiezer stopte ook!
Nadat we de Doodemanskisten waren gepasseerd begonnen we aan de laatste kilometers van onze tocht. We liepen nog langs het groene strand om dan op gegeven moment het dorp weer in te gaan. Hier herkenden we weer de gezelligheid van de Egmond editie. Bewoners die buiten staan, vuurkorven die branden en gezellige muziek. En ja, dan zie je daar de Brandaris! Eerst nog een stuk over de rode loper en dan de finish!
We ontvangen de welverdiende wandelpin en hebben volle stempelkaart. Met bijna 17 kilometer in de benen zit deze tocht er op.
Deze tocht hebben we volbracht! Het viel niet altijd mee, veel onverharde paden, een beetje wadlopen op het strand maar ook stukken met veel mul zand, donker en een koude wind. Of we volgend jaar weer gaan? Daar zijn we nog niet over uit!
Wat een bikkels, knap hoor in het pikkedonker door gebied dat je niet kent met verschillende soorten wandelpaden of helemaal geen paden.
BeantwoordenVerwijderenJammer dat het onderweg niet gezelliger was en beter verlicht gelukkig bij de finish wel.
Niet verder over denken maar kom volgend jaar de
Wieringen bij nacht tocht lopen.
Zeker de moeite waard.
💪👍Loes